Γράφει ο Πολίτης Lame
Η εποχή που ζούμε είναι ιδιαίτερα περίπλοκη. Είναι αλήθεια πως δεν αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και δεν ζούμε στις συνθήκες που έζησαν οι γονείς και παππούδες μας. Αν το σκεφτείτε, πριν από 50-60 χρόνια υπήρχαν χωριά στην Κύπρο που δεν είχαν καν ηλεκτρικό ρεύμα. Η εξέλιξη μας και η είσοδος νέων τεχνολογιών και μέσων πληροφόρησης ήταν ραγδαία και απότομη. Πλέον, είμαστε ευθυγραμμισμένοι, κάπως, με τον υπόλοιπο κόσμο. Τρομερό! Ένας λαός προσκολλημένος στα θρησκευτικά και πατριωτικά ιδεώδη του που για πρώτη φορά ανέλαβε τις τύχες του μόλις το 1960, καλείται να «συντονιστεί» με λαούς που έζησαν την Αναγέννηση, τις πτώσεις Βασιλέων, τη βιομηχανική επανάσταση, τις Σουφραζέτες….
Όλους αυτούς τους αιώνες η Κύπρος τελούσε υπό κάποια κατοχή. Γενιές μεγάλωσαν με πρωταρχικό σκοπό τους την επιβίωση. Απλά την επιβίωση. Όταν οι άλλοι έριχναν Βασιλείς και μάχονταν κατά της «ελίτ» απαιτώντας Δημοκρατία και ισότητα, η Κύπρος υπέμενε τον ζυγό «και μη χειρότερα».
«Κρύψε να περάσουμε», «έτσι εν τα πράματα», «μεν γράφεις Δημόσια διότι δεν ξέρεις ποιος τα βλέπει» και άλλα γελοία, είναι υπολείμματα ενός υποταγμένου λαού που έμαθε να σκύβει για να επιβιώσει. Σίγουρα, είμαστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τις προηγούμενες γενιές, και οι επόμενες, ευελπιστώ, θα είναι πιο προηγμένα μοντέλα από εμάς.
Ακόμα και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον Θεό μας ίσως να δείχνει τον τρόπο που γενικώς αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις. Ένας Θεός απαιτητικός, τιμωρός, τυπολάτρης και υποκριτής που γουστάρει μεγαλεία και λαό να τον δοξάζει. Που πιστώνεται τις χαρές μας αλλά αποποιείται των ευθυνών του στις λύπες μας, παρέχει, όμως, στήριξη για να τις ξεπεράσουμε. Αν θέλει. Από τον οποίο δεν έχουμε καμία απολύτως απαίτηση. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν περιγράφω το πώς είναι ο Θεός ή πώς αντιλαμβάνομαι τον Θεό, αλλά τον τρόπο που καταλαβαίνω εγώ ότι Τον αντιλαμβάνεται η Εκκλησία και κατ’ επέκταση το ποίμνιο Του. Το θέμα, όμως, δεν είναι η θρησκεία. Σε αυτόν τον τομέα ας κάνει ο καθένας ότι θέλει, εφόσον δεν «ενοχλεί» ή προσπαθεί να επηρεάσει εμένα ή την οικογένεια μου (βλάσφημος..; ).
Πολύ φοβάμαι πως, αντανακλαστικά, έχουμε μάθει να είμαστε και να ενεργούμε ως ραγιάδες. Νιώθουμε υποτελείς προς την Κυβέρνηση, τους πολιτικούς, το κόμμα, τον βουλευτή, τον πρόεδρο (το να φωνάζουμε αλλά να ψηφίζουμε τα ίδια, διαχρονικά, είναι υποτέλεια και βλακεία ΜΑΖΙ). Πολλές φορές δεν έχουμε καν απαιτήσεις ή ακόμα και να έχουμε δεν είναι αποτέλεσμα συλλογικής ανάλυσης δεδομένων, αλλά προσωπικής άποψης και βίτσιου. Επιλέγουμε το κόμμα μας, την ομάδα μας, τη θρησκεία μας (όντως, τα επιλέγουμε…; ) και είμαστε διατεθειμένοι να «πολεμήσουμε» γι’ αυτά. Να «πεθάνουμε» και να «σκοτώσουμε» (σίγουρα όχι στα επίπεδα των 60’s και 70’s). Και νιώθουμε περήφανοι γι’ αυτό. Γιατί;!! Ίσως διότι έχουμε μεγαλώσει με την έννοια του ήρωα που θυσίασε τη ζωή του για την πατρίδα και τη θρησκεία, αγνοώντας ότι αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν για τη δική μας ελευθερία και τη Δημοκρατία. Και έτσι να μην είναι, αυτό θα έπρεπε να διδάσκονται τα παιδιά μας. Ότι πέθαναν για ένα καλύτερο μέλλον για τους επόμενους. Πέθαναν για να μην χρειαστεί να πεθάνουν άλλοι. Και πως τους τιμάμε ΜΟΝΟ μέσα από τη δική μας κοινωνική και πολιτική παιδεία και τη διαρκή προσπάθεια για ένα δίκαιο κόσμο.
Μαθαίνουμε την ιστορία, όμως, πραγματικά, τη μαθαίνουμε σωστά, ή μήπως μέσα από το μάθημα αυτής δημιουργούμε «στρατούς» έτοιμους να «πεθάνουν και να σκοτώσουν»; Δημιουργούμε ανθρώπους που είναι απόλυτα σίγουροι ότι αυτό που πιστεύουν είναι το σωστό, λες και υπάρχει η μία και μοναδική αλήθεια. Ανθρώπους που ΕΠΑΝΑΠΑΥΟΝΤΑΙ, διότι αυτό είναι το μέγιστο πρόβλημα του λαού μας, στην αλήθεια μέσα στην οποία γεννήθηκαν, χωρίς να σκέφτονται ότι ίσως η ουσία δεν είναι αυτή καθαυτή η αλήθεια, παρά ο απώτερος σκοπός αυτής, αλλά και πως αν είχαν γεννηθεί κάπου αλλού η αλήθεια τους θα ήταν διαφορετική. Και σε αυτή την “Νιρβάνα” είμαστε όλοι εναρμονισμένοι. Οι πολίτες και στον τρόπο που αντιμετωπίζουν την Κυβέρνηση, ανάλογα εάν είναι δική τους ή όχι. Οι Κυβερνήσεις που η έννοια τους δεν είναι να εξυπηρετήσουν ΟΛΟ τον κόσμο αλλά τους δικούς τους, πρωτίστως. Η αίσθηση “Εξουσίας” και το θράσος ως side dish στον κάθε ένα που εκλέγεται σε οποιοδήποτε πόστο, από σχολική εφορεία μέχρι ότι θες. Όλοι εναρμονισμένοι στο ΕΓΩ. ΠΟΤέ στο ΕΜΕΙΣ. Το εμείς έρχεται όταν δεν είσαι προσκολλημένος πουθενά και είσαι ευέλικτος. Όχι κορόιδο και εύπιστος, φύλλο στον άνεμο και αλλά όμορφα που σε λούζουν οι απανταχού μαχητές. Άρα είναι και ατομική ευθύνη να εξελιχθώ σε μια κόλλα λευκό χαρτί. Δεν θα έπρεπε. Θα έπρεπε να είναι η βάση της παιδείας ενός Δίκαιου Κόσμου.
Η κάθε νέα θρησκεία, κόμμα, ιδέα κλπ θεωρώ ότι έχει 2 όψεις. Την καθαρή στην οποία αναγράφονται οι στοχασμοί και οι ανησυχίες μιας ομάδας για την κοινωνία, τον συνάνθρωπο, τον κόσμο. Και την άλλη, όπου ο ανθρώπινος παράγοντας είναι αυτός που κατέστησε τις παλιές απαρχαιωμένες. Χειρότερες, ίσως, από τις προηγούμενες. Κραταιές με το χέρι στο μέλι, με ένα στρατό από κάτω που αρνείται να τις κρίνει, να τις επανεξετάσει, να εντοπίσει και κυρίως να ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙ τα λάθη τους και να τις αλλάξει. Και αυτή η όψη είναι που, δυστυχώς, τελικά επικρατεί.
Το βλέπουμε στην καθημερινότητα μας. Κάποιοι πέθαναν γι’ αυτή τη Δημοκρατία (δεξιοί, αριστεροί, δεν είναι αυτό το θέμα μας) και κάποιοι την καπηλεύονται (και τους ήρωες, μαζί). Γεννούν και συντηρούν νεολαίες με την ιδεολογία τους από τα αθώα, ακόμα, μαθητικά χρόνια. Εμμονικά να στενεύει το μυαλό για να βλέπει τα πάντα όχι από την οπτική γωνία του καλού της Κύπρου μας, της κοινωνίας, του ποδοσφαίρου (εδώ βάλτε οτιδήποτε θέλετε) κλπ αλλά της πολιτικής του κόμματος, της ομάδας, της δικής μας. Να ανάγεται σε καθημερινό μας αυτοσκοπό να αποδείξουμε στον απέναντι ότι είναι λάθος, χωρίς να παραδεχόμαστε τα δικά μας λάθη.
Παρακολουθείς συζητήσεις στα κανάλια και πραγματικά αναρωτιέσαι γιατί συζητούν. Εκτοξεύονται κατηγορίες, ειδικά σε συζήτηση μεταξύ πολιτικών, που σε μια κανονική χώρα θα επέφεραν άμεση κινητοποίηση του Γενικού Εισαγγελέα. Κατηγορίες που φλερτάρουν με προδοσία. Κι όμως εμείς τα θεωρούμε ως το κλασικό παιχνίδι. «Ε εννα πει ο αριστερός του δεξιού (και αντίστροφα) ότι έσσιει δίκαιο, ρε φίλε, τζιαι να προδώσει τον κόσμο του, να χάσει ψήφους;». Και στο τέλος έχουν και οι 2, 3 όσοι και να είναι παρόντες, δίκιο. Τόσο αφελείς και αποκομμένοι από την αλήθεια που δεν αντιλαμβάνονται ότι με αυτό τον τρόπο όχι μόνο δεν προσφέρουν όραμα, αλλά μας αποδεικνύουν ότι όσα και να φτιάξουμε, δεν θα αποκτήσουμε ποτέ σωστή νοοτροπία. Διότι γίνονται έργα, κανείς όμως δεν εξετάζει πόσοι έχασαν τη ζωή τους λόγω κακής νοσηλείας, λόγω έλλειψης εξοπλισμού ή προσωπικού, πόσα λεφτά χάθηκαν στη διαδικασία, πόσα χρόνια πετάχτηκαν στον κάλαθο….. Βλέπουμε το αποτέλεσμα, και πετάμε στα σκουπίδια τα κενά της διαδικασίας. Και αυτά επαναλαμβάνονται. Ακόμα και τώρα θα μας πουν ότι γίνεται εκσυγχρονισμός της Δημόσιας Υπηρεσίας……Ο εκσυγχρονισμός το 2020 δεν είναι διαδίκτυο και κλιματισμός (ποιός;) στα σχολεία….
Δυστυχώς είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε ένα αρχηγό (έναν άνθρωπο, δηλαδή). Ηγέτες χρειάζονται οι αδαείς που δεν γνωρίζουν από μόνοι τους τι θέλουν και πού θέλουν να φτάσουν. Όπως εμείς. Διότι και οι «ηγέτες» μας θέλουν να γραφτούν στην ιστορία. Όπως εμείς. Πόσο ματαιόδοξο…. Και πόσο πιο δύσκολο είναι, αλήθεια, να φτιάξεις ανθρώπους με ατομική ευθύνη. Πραγματική ατομική ευθύνη, όχι αυτή που περιορίζεται σε μια μάσκα και ένα αντισηπτικό.
Να τη νιώθουν στο πετσί τους, να ζουν μαζί της και να κρίνουν τον εαυτό τους καθημερινά. Μόνο μέσα από την ατομική αυτό-βελτίωση θα νιώσουν δυνατοί και με αυτοπεποίθηση να αποδεχτούν τους εαυτούς τους, για να μπορέσουν με μετρήσιμα κριτήρια να κρίνουν όσους επηρεάζουν τις ζωές τους. Διότι το «μην κρίνεις για να μην κριθείς», προσωπικά το αντιλαμβάνομαι «κρίνε για να ξέρεις τι έχεις μπροστά σου, αλλά μάθε από αυτό και αποδέξου το, απόφυγε ή διόρθωσε το. Πάντα με καθαρό μυαλό, ποτέ με μίσος, παρωπίδες και στερεότυπα».