Η πολιτική ηγεσία δεν είναι δυνατό να μην έχει αντιληφθεί σε ποια απελπιστική κατάσταση βρίσκεται η χώρα. Ίσως και να μη θέλει να το αντιληφθεί, γιατί αισθάνεται αδύναμη να τη διαχειριστεί. Δεν έχει εξήγηση η συμπεριφορά της. Την ώρα της κοινωνικής απελπισίας, την παρακολουθούμε να αναλώνεται καθημερινά σε ευτελή και ανύπαρκτα ζητήματα, που η ίδια αναδεικνύει, ως να βρίσκεται σε άλλον κόσμο, μακριά από τους πολίτες και τα προβλήματά τους.
Ένα έχουμε να τους διαμηνύσουμε, και πιστεύουμε ότι εκφράζουμε το σύνολο των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών: ΦΤΑΝΕΙ. Συνέλθετε. Σοβαρευτείτε. Αλλάξτε προτεραιότητες. Δεν μας αφορούν οι σκόπιμοι και μάταιοι καβγάδες σας. Δεν μας αφορούν τα ποσοστά των κομμάτων και η αλίευση ψήφων, που έχουν αναγάγει σε βασική τους έγνοια. Δεν μας αφορούν οι προσωπικές ή κομματικές ατζέντες τους. Έχουμε πολύ σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουμε από αυτά που καθημερινά απασχολούν στον υπέρτατο βαθμό τα κόμματα και την Κυβέρνηση, απαντώντας ο ένας στον άλλο, βρίζοντας ο ένας τον άλλο, και ανεβάζοντας τον δείκτη του φανατισμού ως να διάγουμε εποχή με λυμένα όλα μας τα προβλήματα και μένει πια να ασχολούμαστε με το ποιος κομματάρχης λέει την πιο έξυπνη ατάκα σε βάρος του αντιπάλου του.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση δίνουν την εντύπωση αυτές τις μέρες ότι δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, δεν επικοινωνούν με το περιβάλλον, δεν αντιλαμβάνονται την αγωνία των πολιτών και το βουνό των προβλημάτων που τους ανησυχεί. Βρίσκονται σε πλάνη. Επιτέλους, ας συνέλθουν. Δεν μπορούμε πλέον να ανεχόμαστε την ανελέητη επιπολαιότητά τους. Οι πολίτες αισθάνονται τον πιο υψηλό βαθμό ανασφάλειας των τελευταίων ετών και δεν βλέπουν ελπίδα πουθενά. Κι αυτός είναι ο λόγος της οργής και των αντιδράσεών τους. Οι ίδιοι οι ηγέτες τους εκτρέφουν την οργή των πολιτών με τις ανώφελες ενασχολήσεις τους.
Η χώρα μας βρίσκεται σε πρωτοφανή κρίση. Η ανησυχία για την εξέλιξη της πανδημίας είναι στην κορύφωσή της. Οι πολίτες ζουν για πρώτη φορά στην ιστορία σε καθεστώς περιορισμών και διαταγμάτων, επί δέκα τώρα μήνες. Η οικονομία κινδυνεύει να καταρρεύσει ξανά, τα περιθώρια όλο και στενεύουν, τα βλέπουμε όλοι. Χιλιάδες επιχειρήσεις και εργαζόμενοι αδυνατούν να αντέξουν το κόστος των περιορισμών. Η υγειονομική κρίση εισέβαλε σαν λαίλαπα στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα γηροκομεία, στους χώρους εργασίας, ακόμα και στις εκκλησίες μας. Στο εθνικό μας θέμα φθάσαμε ένα βήμα πριν από την οριστική διχοτόμηση, αλλά και την απώλεια της κρατικής κυριαρχίας στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και η διαχείριση τους κατεπείγουσα. Κινδυνεύουμε να χάσουμε την πατρίδα μας. Κι αυτό είναι πλέον κυριολεκτική έκφραση, δεν είναι σχήμα λόγου. Οι απειλές και τα σχέδια της Τουρκίας είναι σε πλήρη ανάπτυξη και τρομάζουν. Διερωτόμαστε, λοιπόν. Όλα αυτά τρομάζουν μόνο τους πολίτες; Η ηγεσία πού βρίσκεται; Δεν βλέπει τι συμβαίνει; Δεν αντιλαμβάνεται τους κινδύνους;
Ακούστε, κύριοι, τη φωνή της λογικής, τη φωνή της αυτοσυντήρησης. Διότι, αυτά που παρακολουθούμε μέχρι τώρα μόνο παρανοϊκά μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε. Και μόνο αυτόχειρες δεν το κατανοούν. Χρειαζόμαστε κατεπειγόντως να δούμε τους ηγέτες μας να διαχειριστούν τις εξελίξεις με υπευθυνότητα. Συλλογικά. Να παραμερίσουν ΤΩΡΑ τις όποιες προσωπικές ή κομματικές φιλοδοξίες τους και να συντονιστούν για τη σωτηρία του τόπου. Να συνεννοηθούν για να αντιμετωπίσουν την κρίση. Να συνεννοηθούν για να μην οδηγήσουν την κοινωνία σε άλλες περιπέτειες. Αν έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας, ένα θα κάνουν: Θα αφήσουν στο περιθώριο τις διαφορές τους, πραγματικές ή ψευδείς, και να κλειστούν για όσο χρειαστεί σε ένα δωμάτιο μέχρι να δώσουν λύσεις και διεξόδους στα προβλήματα των πολιτών. Για την υγεία, την οικονομία, την παιδεία, την κατοχή. Αυτό επιτάσσει η λογική. Οτιδήποτε άλλο και ιδίως η σημερινή συμπεριφορά τους, οι κόντρες, οι προσωπικές επιθέσεις, οι κομματικές ατζέντες, η κομματική κραιπάλη, επιδεινώνουν τα προβλήματα και απομακρύνουν τις λύσεις. Επαναλαμβάνουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε: ΦΤΑΝΕΙ.
Ο Φιλελεύθερος